سایت شعرناب محیطی صمیمی و ادبی برای شاعران جوان و معاصر - نقد شعر- ویراستاری شعر - فروش شعر و ترانه اشعار خود را با هزاران شاعر به اشتراک بگذارید

منو کاربری



عضویت در شعرناب
درخواست رمز جدید

معرفی شاعران معاصر

انتشار ویژه ناب

♪♫ صدای شاعران ♪♫

پر نشاط ترین اشعار

حمایت از شعرناب

شعرناب

با قرار دادن کد زير در سايت و يا وبلاگ خود از شعر ناب حمايت نمایید.

کانال تلگرام شعرناب

تقویم روز

چهارشنبه 7 آذر 1403
  • روز نيروي دريايي
26 جمادى الأولى 1446
    Wednesday 27 Nov 2024
      مقام معظم رهبری سید علی خامنه ای و انقلاب مردمی و جمهوری اسلامی ایران خط قرمز ماست. اری اینجا سایت ادبی شعرناب است مقدمتان گلباران..

      چهارشنبه ۷ آذر

      لیلی و ریگ

      شعری از

      عباس زارع میرک آبادی

      از دفتر حدیث حکمت نوع شعر مثنوی

      ارسال شده در تاریخ سه شنبه ۳۱ شهريور ۱۳۹۴ ۱۸:۳۳ شماره ثبت ۴۰۷۶۱
        بازدید : ۳۶۲   |    نظرات : ۱۶

      رنگ شــعــر
      رنگ زمینه
      دفاتر شعر عباس زارع میرک آبادی

      لیلی و ریگ
      دوش  ديدم  خسته  ليلی  را  که  می نالد  ز  عشق               
              گفتم او را باز گو   تا  بر  سرت   چون  کرده  عشق
      گفت  مجنون  گشته  ريگی    از   برای   وصل  ما
              خود  نمی داند  که  لايق نيست  او  بر  نسل ما
      ريگ  را  گفتم    اگر خواهی  تو   وصل   جان   ما          
              بار   کوهی   را   تحمل ، پس   درا  ایوان    ما
      تا چو الماسی   شوی پاکيزه   خود  از نفس سنگ        
               ورنه  ماندن  تا ابد  در راه مقصودت  چو لنگ
      کی   تواند  سنگ   خارا   صحبت   از   ليلی   کند         
                کی رسد لنگی  به  مقصود  و بر  او  ميلی کند
      در  ره  وصلم  هزاران  سوختن   بايد  چو  شمع           
             خود  فنا  گردی و بخشی نور روشنگر به جمع
      بايدت  هم  عارف  و  هم   زاهد  و  عابد    شدن         
                هم  تقی  و  هم  زکی  و  هم  حسن  نيکو شدن
      هم  به  می سجاده رنگين  کرده  هم  سجاده پاک         
              هم زخاک بُبريده گشته هم بگردی  همچو خاک
      گاه    بايد   تيغ    بّران   گشته    ببری  نان   کس        
               گاه  ديگر  در  ره  جانان  ببخشی  جان  به کس
      گر بخواهی  وصل  خورشيد، نور  می بايد  شدن         
              ذرّه ايي   ناچيز  لیکن ،   جور   می بايد  شدن
      تا  نگردی  قطره ايی  کوچک  ولی  از  جنس  آب          
              کی توانی وصل دريا  گشته  جز بينی به خواب
      من  ترا  در   کوه    سختی   بس   فکندم    بارها          
              تا   چو  الماسی  شوی  ليکن   نمودی   زارها
      که  ای  مجيب الدعوه  ای  محبوب  کی   دريابيم          
               زين فشار  و سختی  ای  معبود  کی  بگشاييم
      من  ندارم    طاقت     سختی    ايام   ای    حبيب          
                    اين  گره   بگشا  ز  دام  آزاد   گردانم   طبیب
      هم طلب در وصل جانان  داری   و هم وصل  خويش           
                     وصل جانان گر نظر داری ببايد فصل خويش
      هم    نداری  طاقت   جور    و  جفای   خار    را          
               هم  بحواهی   صحبت گل هم نخواهی خار را
      اين    بدان  با   هر  گلی  خاری  نهادند  بهر  آن         
                 کو  نباشد  لايق  صحبت    نگردد  سوی   آن
      ۱
      اشتراک گذاری این شعر

      نقدها و نظرات
      تنها کابران عضو میتوانند نظر دهند.


      (متن های کوتاه و غیر مرتبط با نقد، با صلاحدید مدیران حذف خواهند شد)
      ارسال پیام خصوصی

      نقد و آموزش

      نظرات

      مشاعره

      کاربران اشتراک دار

      کلیه ی مطالب این سایت توسط کاربران ارسال می شود و انتشار در شعرناب مبنی بر تایید و یا رد مطالب از جانب مدیریت نیست .
      استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
      1