توهم پوچ

 

نشسته کنج خانه ایی وُ نقشه ایی
دوباره میکنی

غرق توهمی پوچ که شبانه زنش را
به هرم تبدار لبان چرکین ات
در بوسه باران شهوتی از سر هوس گه گاهت
رام و مبتلای دل بی تاب خود کرده پیوسته دلی آواره میکنی

به یکباره فقط یک یکبار
درآغوش گرم نفرتهای دوباره ات
از ناهمواریهِ زمینی سخت
سراب ِدل ِعاشقی ساخته
قطره اشک التماس چشمانش را
برای هزارمين بار بیچاره میکنی