سایت شعرناب محیطی صمیمی و ادبی برای شاعران جوان و معاصر - نقد شعر- ویراستاری شعر - فروش شعر و ترانه اشعار خود را با هزاران شاعر به اشتراک بگذارید

منو کاربری



عضویت در شعرناب
درخواست رمز جدید

معرفی شاعران معاصر

انتشار ویژه ناب

♪♫ صدای شاعران ♪♫

پر نشاط ترین اشعار

حمایت از شعرناب

شعرناب

با قرار دادن کد زير در سايت و يا وبلاگ خود از شعر ناب حمايت نمایید.

کانال تلگرام شعرناب

تقویم روز

شنبه 3 آذر 1403
    22 جمادى الأولى 1446
      Saturday 23 Nov 2024
        مقام معظم رهبری سید علی خامنه ای و انقلاب مردمی و جمهوری اسلامی ایران خط قرمز ماست. اری اینجا سایت ادبی شعرناب است مقدمتان گلباران..

        شنبه ۳ آذر

        لحظه وداع

        شعری از

        عباس زارع میرک آبادی

        از دفتر حدیث حکمت نوع شعر مثنوی

        ارسال شده در تاریخ يکشنبه ۱۱ مرداد ۱۳۹۴ ۲۱:۱۷ شماره ثبت ۳۹۳۶۵
          بازدید : ۳۹۴   |    نظرات : ۳۱

        رنگ شــعــر
        رنگ زمینه
        دفاتر شعر عباس زارع میرک آبادی

        لحظه ي وداع
        دوش  دل   بر   سر   بالينم   گفت        
                رخت  بر بند  و  به  پا  خيز  ز  خفت
        بايد اين خانه رها كرد و  گريخت          
                قبل  از  آن  كه در و ديوارش ريخت
        گفتمش   بند  دل  خود  چه  كنيم          
                غم  هجر  از  تو  و از خود چه كنيم
        من به من گفت  كجا خواهي رفت          
                 شايد  اين  راه   به    گمراهي   رفت
        سنگِ  بسيار   به    راهت    باشد         
                 رنج   بسيار    به    كارت      باشد
        گفتمش   اي  من  خويش  آسوده         
                 كه  ره   خويش   به    من  فرموده
        شاد    بايد    شد  اگر  تنگ قفس         
                  باز   گردد   درِ   آن،    بهر    نفس
        پر   و   بال،   باز  كني  بار  دگر          
                  پر  كشي  از  شب  و  آيي به سحر
        باز چيزي است در اين خانه تنگ        
                    كه  مرا   بسته  به  خود  با   آهنگ
        مي فشارد  دل  بي   صاحب  را          
                  مي كشد  سوي  خود  اين  قالب را
        به  تو  هر بار  بگويد   كه   مرو         
                    خانه   را   ترك   نكن   خام   مشو
        باز  گويم  به  خودم باكي نيست        
                    نقش  اين  ماه هم از  تاريكي است
        آب    بايد  برود    زير      زمين         
                   تا  كه   خالص  به  در  آيد ز زمين
        گاه  بايد  بگشايد    پر   و     بال        
                   تا  شود  ابر  و    ببارد   برِ   خاك
        گاه    بايد   بشود   در    صحرا          
                  آب      بايد      برود     تا     دريا
        گاه  از چشمه ی  نازك  به  برون        
                   گاه  در  عمق   زمين   شد  مدفون
        گاه   در    اشك    يتيمي    پنهان       
                   گاه    ظاهر  به کریمی    در  خوان
         اين همه در تب و تاب از چه  بود         
                   اين   همه  آب  به  آب  از  چه بود
        شايد اين ولوله  از هستي ماست        
                  شايد  اين  عامل  سرمستي  ماست
        شايد آن روز  كه اين گل بسرشت        
                روح  خود  داد  بر اين خاكي زشت
        سرکشم کرد و مرا    زيبا     كرد        
                  شور  هستي  به   جهان  بر  پا كرد
        اين  چنين  نقش  قلم  بر  جان زد       
                   خال   هستي  به   لب   جانان    زد
        پس كمال  تو  ز   جنبيدن  توست       
                   بي تكاپو     شدنت   مردن   توست
         زود بر خيزو برون آي از خویش        
                  تا  نگندي   و   نپوسي در  خویش
        از  يكي   حال    به   حال   دگري        
                   تا   بماني    و    بسازي     خبري
        ۱
        اشتراک گذاری این شعر

        نقدها و نظرات
        تنها کابران عضو میتوانند نظر دهند.


        (متن های کوتاه و غیر مرتبط با نقد، با صلاحدید مدیران حذف خواهند شد)
        ارسال پیام خصوصی

        نقد و آموزش

        نظرات

        مشاعره

        کاربران اشتراک دار

        کلیه ی مطالب این سایت توسط کاربران ارسال می شود و انتشار در شعرناب مبنی بر تایید و یا رد مطالب از جانب مدیریت نیست .
        استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
        1