من جان خود بدان كه بدهكار دلبرم
سازم فدا هم دل وهم سر به اين درم
با نام او ثنا كند اينك زبانِ من
با ياد او ضياء رسد ار من مكدّرم
بس آبرو زمن كه نگهداشت در عيان
شرمم بباد ار به خفا پرده اى دَرَم
عمريست كز عنايت و لطفش به عزتم
شايسته باد ار همه امرش به جان خَرَم
ديريست زِ من دستِ گدايي به سفره اش
نازم به خود زِ تاجِ گدايي به اين سرم
دريوزگى زِ بابِ كريمان كه عيب نيست
تَبَّتْ يدي گر بَرَم او جاى ديگرم
حالي اگر بُوَد به دل و بر زبان من
از ذكر و از صلاة چه كامى برآورم
ذكرم به لب در همه احوال لٰا اِلٰه
اِلّا هُوَ الذي خلق العشق ، در سرم
لالم اگر من خجلم ازقياسِ خود
گر احمدش ثنا كُنَد آن نيك داوَرَم
يا رب نما ترحُمّى اينك به حال من
حَوِّل لَنٰا بِاَحْسَنِ حال، اي تو ياورم
مرغ دلم بخوانَدَت هر شب كه تا سحر
الْعَفْو و الأمان كه همين است ازبرم
ياران به رنج و درد به جايي رسيده اند
دردم بده اي همهء هست و باورم
سليمى
ساعت ١٧ مورخه ٢٢ ام ارديبهشت ماه ١٣٩٤