دروغ

ز دست رفته دگر گوئیا مهارِ دروغ
و رونقی بگرفته است روزگارِ دروغ

تصّوریست تو گوئی برای مردم ما
که زندگی نتوان کرد جز کنارِ دروغ

به غیر مرفین و تریاک و بنگ در امروز
اگر نرفت دروغ از دهان،خمارِ دروغ

ز یک گروه نباشد چنین پدیده شوم
ز اولیای امور است بی شمار دروغ

یکی چنان زده طبل دروغ بی پروا
سزد اگرش نام گشته شهریار دروغ

دروغ چون که روان هم ز چشمه بالاست
شدیم غرق در این رودِ چون بحارِ دروغ

شنیده ام ز شهی از هخامنش گفته است
خدای حفظ کند کشور از شرارِ دروغ

کنون بر آر سراز خاک و ، بین که کشور تو
گرفته نام نه ایران، ولی دیارِ دروغ