غزل 1

گر نا مسلمان بودي و كفرانه پيمان مي كني
آخر چرا اي نازنين بر نيزه  قرآن مي كني

اي كاش از سوداي من سوزد دل بي رحم تو
با اين جفا هردم دلي خاموش و پنهان مي كني

چشمم ز جور زندگي خونين ترين پيمانه است
با خون چشم من دگر شيشه پر الوان مي كني

چون پرتو خورشيد  و  ماه  اينك چو زيبا آمدي
رويت ز من در مي كشي با ما بدينسان مي كني

من پر پر روي توام اي نا رفيق و بي وفا
كنج خراباتم اگر قصه ز هجران مي كني

اي آسمان و اي  فلك  جانم  بسوخت  از ظلم  او
عشقت چه آسان مي نمود مرگم چه آسان مي كني

همچون  خدا  در باورم  نام تو بود در دفترم
آخر چرا بر نام خود خطي ز بطلان مي كني