علی(ع)

علی آن شه زمانی که نماز عشق خواند نه به خاطر ثوابش که رضای حق ستاند به درون خرگه او چون اگر شوی تو مهمان دل تو از این زمانه برهاند او ز زندان به دقایق زمانی که ببست عهد با دوست نشکست عهد و پیمان همه عمر مهربان خوست ز سپیده دم که برخاست و به شب که خفته باشد همه عمر در عبادت نه به کس نگفته باشد به فقیر راه عقل و به گدای سیم و زر داد نه ز کس هراس دارد همه را به خیر و شر داد رجل است واقعا او که عدو به وقت کشتن که به نام یا علی و دل آن علی بسفتن به خدا چون او نباشد که به ماه خود حسن گفت که مرا به تیغ اول نکش او به ضربه ی جفت همه شب اگر نمازی به خلوص دل بخوانی نپذیرد آن نمازی که تو صاحبش ندانی دل عاقبت چو سنگ است که علی مرتضی کشت دل آدمی چه باشد که به شاه خود کند پشت علی آن مدد رسانی که خدا به او بنازد به خدا که شعر مصلح چه زمان چو او بساز