پايان راه

درد این که با صدای یار بشنوی چند ماه دیگر ترک خواهی شد مثل شنیدن صدای دکتر از لابلای درب هاست که در خموشی گریه های مادرانه فرصت چند ماه زندگیت از سرطان ریه را تایمر خواهد زد....یادم هست ماه گذشته دختر کوچک مهربانی وقتی موهایم را دید مرا محکم تر از عشق در آغوش گرفت و در بستر گاه گوشهایم آرام گفت：...به جمع بی موهای مهربون خوش امدی....ومن آغوش فشردم از بهت....و امروز چند روزیست تمام مسافت راه را پنهان اشک میریزم...