شبانگاه ِویرانی

شبگردِکوچه های خیالین ِبغض اینبار
واژه نوازی کرده تبِ دستان ِنیمه سردش را به گرمیه آغوش ِچشمانی اشکبارِ خوانده هوسی، جبر -مبهم
پس نیارای شبانگاه ِویرانی اش را،به رانده اندوهی تلخ وُ بدان
سزاوار ِآه جگرسوز ِحنجرِ تنهایی ات نبوده و نیست
آنکه بیکران ِ آبیِ آسمانِ دلش را انتهایی نیست
پس نیارای اش به ریایین توبه ی مهربانیه ی کلامت وُ شعارین اش نکن جدایی را دوباره
که با تو معنا میشود آرامش نیمه جان ربنایی اش
ای بی هم تای خوانده به عشقی دیرین وُ بدان
پرنده ی سفید پرواز ِ نگاه خدایی اش سطر به سطر، ورق به ورق
تا آخرین نقطه ی آشنایی تویی هنوز