شاعر درد های ویرانگر

شاعر درد های ویرانگر
در مسیر شبی پر از طوفان
قصه پرداز روز جنگی سخت
با دلی مبتلا و سرگردان

با نگاهی که نافذ و گرم است
باغ احساس تازه از گل داشت
رنگ خون در میان اشعارش
رد پاها یی از تکامل داشت

در سکوتش نبوغ جاری بود
روی فرش گیاه می غلتید
با تنی چاک چاک و روحی پاک
روی نطع بهار می رقصید

مهربان بود و با صداقت بود
عاشقی پاکباز و عارف وار
دل به دنیا نبست و چون حلاج
با انا الحق رسید بر سر دار

شانه های زمان فرو می ریخت
اوج غم ها ی او اگر می دید
خنده هایش پر از سکوتی سرد
یک نفرکاش هم که می فهمید
تقدیم به رضا رحیمی که روحش در حصار دنیا نگجید و به دیار دوست شتافت