صدای دل

یکی می گفت شادی مُرده دیگر
گــــرفته درد وغم ، دنیــــاسـراسـر
همـــه ازعشــق گویند و من از غم
تمــامِ این جهــــان بهـــرِ غمم ، کَم
روان‌شدخون‌بجـایِ‌اشک،ازچشم
نمی دانم که ازغم بـــود ،یاخشــم
چـودریایِ خروشان ،سینه یِ من
پُر از گَــــرد و غبــــار ، آئینه یِ من
نمی آید صـــــــدائی از گلـــــــویم
کجــا یک ذرّه ای شـــادی بجویم
فتــــــاده آتشـــی ، بر پنبـــه یِ دل
که‌غیرازغصه‌مارا،نیست‌حاصل
بگفتم ای رفیـــــقِ گشــته غـافل
به دریایِ غمِ تو، نیست ســــاحل
ولی تا هســـــت یــــــارِ نازنیـــنم
چنین ایّـــــام را ، هــــرگز نبیـــنم
بیا دلبــــــر ، مرا با دل صــــــدا کُن
از این اندوهِ جانفــــرسا ، رهـا کُن
کـلام دلنشینت آبِ ســـــرد است
دوایِ هـرغم و انـدوه و درد است
کشی دستِ‌نـوازش چون،به رویم
فــــدایت می شَــوَم یارِ نکــــویم
نـــگاهت می کُنَـــــد آرام ، دل را
کُنَد خـــاموش ، جـــانِ مشـتعل را
به دنیـــا جز تــو ، من دلبـــر ندارم
هـــــوائی غیــرِ تو ، در سَــر ندارم
کمندِ دستِ حـــــامی ، تارِ مـــویت
بُوَد همـواره سرگردان ، به کویَت