هوا بس... ناجوانمردانه عاشقانه است.!
به ياد
لب های
هوس انگيزت
من بودم و کوچه ؛
پر از نگاه
دل انگیزت.
هر چه گلستان بود
سوخت
به آتش عشقم..
غنچه غنچه
تسبیح
پر پر کردم..
عقل و هوش
كه از آن می گفتند
و مي گفتی
در راه طریقت در قمار ي ،
بي مهابا؛
از آن هجر كردم
چه شب ها که به یادت
در کلبه احزان
به نجوا و ذکر چشمانت؛
بی کسی هایم را
سحر کردم!
کوچه با عطر تنت ،
صدای تو که در آن پیچید
عکس
مجنون را
سنگسار کردم.
پ.ن:
خب نماز :رو به قبله ی تو عبادت است در عشق.بداهه
خانم دکتر صفیه پاپی گرانقدر تولدتان مبارک