تب ناز

خرمن موی بلند

صنم مرمر او

هوس باغ بلــور

به شب شعروُ غزل

به شب یلدا بـــــــــرد.

شوق یک بیداری

لحظه ای

با تب نـــاز

سرم از تب

می ســــوخت

بومی از،

 پنجره خندید

برو

شب سردی ست

خندۀ بوم به باغ

خاطر تلخ شب طوفانی

پرش از پنجره تا سقف حیاط

پایی   کــــــــــــــــــــه  شکست

به بد نامی عشــــــــــــــــــــــــــــق