سایت شعرناب محیطی صمیمی و ادبی برای شاعران جوان و معاصر - نقد شعر- ویراستاری شعر - فروش شعر و ترانه اشعار خود را با هزاران شاعر به اشتراک بگذارید

منو کاربری



عضویت در شعرناب
درخواست رمز جدید

اعضای آنلاین

معرفی شاعران معاصر

انتشار ویژه ناب

♪♫ صدای شاعران ♪♫

پر نشاط ترین اشعار

حمایت از شعرناب

شعرناب

با قرار دادن کد زير در سايت و يا وبلاگ خود از شعر ناب حمايت نمایید.

کانال تلگرام شعرناب

تقویم روز

پنجشنبه 20 ارديبهشت 1403
    2 ذو القعدة 1445
      Thursday 9 May 2024
        به سکوی پرتاب شهرت و افتخار ،نجابت و اقتدار ... سایت ادبی شعرناب خوش آمدید مقدمتان گلباران🌹🌹

        پنجشنبه ۲۰ ارديبهشت

        مثنوی

        شعری از

        سعید احمدجامی (خواجه)

        از دفتر غزل نوع شعر غزل

        ارسال شده در تاریخ پنجشنبه ۷ اسفند ۱۳۹۳ ۰۸:۳۹ شماره ثبت ۳۴۸۵۳
          بازدید : ۵۱۶   |    نظرات : ۳۴

        رنگ شــعــر
        رنگ زمینه
        دفاتر شعر سعید احمدجامی (خواجه)

        دوش   دیدم   مادری   با   چشم   تر
        جامه  از هم  می درید  میزد  به  سر
        در دو چشم خود بسی  خون داشت  او
        لیک     در   سر   آرزوهای       دگر
        هی  دو  مشتش  بر  زمین   میکوفت او
        کین چه اقبالی است من  دارم  به  دهر
        خون دل خوردم در این چند سال وروز
        تا  که  مردی   شد   مر ا  اینک  پسر
        روز و شبها  بر سرم چون ماه  وسال
        تا  گرفت  این  کودک من  بال  و  پر
        خورد  و خوابم  جز غم  و اندوه نبود
        تا  تو باشی  راحت  ای  جان  و جگر
        این  زمان  چون  آمده  دولت  تو  را
        بر   من    مسکین     نیاندازی    نظر
        یاد     بردی      روزگاران      قدیم
        منتظر    بودم  تو  را   در   هر  گذر
        پا     به     پایت     کودکانه    تاختم
        من زمین  خوردم  تو  باشی  در  ظفر
        پشت  هر  لبخند  من  غم   خفته   بود
        تا  نبینی   تو   غمی   در   من   مگر
        جان   من  چون  شمع  شب اندر زوال
        تا  تو   را    راحت    بخوابانم   به  بر
        چون  تو را اینک  بود  بازوی  و  زور
        با   دو  چشم   کودکی    در    من   نگر
        این   منم     آن    مادر      زیبای    تو
        اینچنین    افتاده ام    در    خاک    اگر
        کودکی  بودی و من  گهواره ات
        خنده هایم    را    نمیدیدی   مگر
        اشکهایم    در   درونم   میچکید
        حال  گر هستم  علیل  و بی  ثمر
        ناله  میکردم  ولیکن   بی  صدا
        تا  تو راحت باشی و بی درد سر
        از خدای خود طلب کردم تو را
        من چه دانستم تویی بر من خطر
        سوختم  تا  ساختم   کاشانه ای
        تا  تو  بر تختی  نشینی   مفتخر
        خواستم  تا راحت  جانم  شوی
        حال و روزی را که دارم مینگر
        نیست در تو حرمتی دیگر مرا
        سوختی عمرم چه میخواهی دگر
        یاد آنروزی که با هر خنده ات
        میزدم  بوسه کف  پا تا به  سر
        میشدی در کوچه ها سرگرم و خوش
        منتظر بودم  تو را در قاب   در
        حال  مزدم  را چنین  باید  دهی
        ناتوان   افتاده ام  اینک   نگر
        ۹
        اشتراک گذاری این شعر

        نقدها و نظرات
        تنها کابران عضو میتوانند نظر دهند.


        (متن های کوتاه و غیر مرتبط با نقد، با صلاحدید مدیران حذف خواهند شد)
        ارسال پیام خصوصی

        نقد و آموزش

        نظرات

        مشاعره

        کاربران اشتراک دار

        محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک
        کلیه ی مطالب این سایت توسط کاربران ارسال می شود و انتشار در شعرناب مبنی بر تایید و یا رد مطالب از جانب مدیریت نیست .
        استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
        0