بی سروپا

من به این مروارید

که ز لبهای تو بر پیکر من  می ریزد

و به اندیشه ی پر آتش تو

می بالم

و به چشمت سوگند

که زمین گیر نگاهت گشتم

که چنین بی خبر از شیوه ی عاشق کشی اش

قلمم را به سخن می آرد

و تو شاید هرگز

پی به اسرار دل بی سر و پایم نبری

تو مرا می خوانی

بی خبر زینکه خرابت گشتم

کاش می دانستی

از صدای طپش عاشقی ام

این قلم می رقصد

و خدا می داند

شعر میگویم تا

باز در چشم تو پیدا گردم

تو مرا میخوانی

و من بی سر و پای عاشق

چشم بر راه نظر دادن تو می مانم ....