با نــــام خــــدا که بخشش از اوست
در شمس و قمر درخشش از اوست
آرام دل ، آفتــــــــاب جــــــــان است
بـا بنـــــــده ی خویش مهربان است
رحمـــان و رحیـــــــــم نیسـت جز او
منّـــــــــان و کریــــم کیســت جز او؟
شاهنشــــه عــرصــــــــه ی قیامت
قـــــرآن ز قیـــامتـــــش علامــــــت
ای بــــار خــــــدای مهـــــــر گستـر
بــر بنــــــده ی زار خویــــــش بنگـر
بنگـــر کــــه دلـــی شکستـــه دارد
مرغـــی پــــر و بـــال بستــــه دارد
او را ز حجــــاب تــــــن رهــــــا کن
بـــــــا روح حقیقــــت آشنــــــا کن
ای نــــــــور وجـــــــود کلّ هستی
هستی ز تـــو هر کجا کـه هستی
عالـــــم بـــــه عبـــادت تـــو راغب
زیراســــت عبــــــادت تـــــو واجب
همــــــــراه دلــــی پــــــر از ارادت
کردیـــــم تـــــو را ز جــــان عبادت
جـــــــوییـــــــم فلاح و رستگــاری
از درگــــه تــــو چنـــان کــه یاری
مـــا را بنـــــــواز بــــــا عــنایــــت
ونــــدر ره راســــت کــــن هدایت
آن راه کـــه شــــارع عظیم است
یعنی کــــه صراط مستقیم است
راهی کـــه در اوســــت جاودانه
در هــــر قــــدم از تو صد نشانه
آن راه کـــــه می رونـــــد ابـــرار
ثابـــت قدمــــــان راســت کردار
آنان کـــه بــــــه نعمــت الهــــی
رستنــــد ز ورطـــه ی تبـــــاهی
راهی که به نورتوســـت روشن
دائم به حضــورتوســـت روشن
نـــــی راه سیـــه دلان مغضوب
در دام هـــــوای نفــس مغلوب
نی راه کســــان که در جهالت
مانــدنــد بــــــــه وادی ضلالت
از مهـــر تــو مـــــا که بندگانیم
جـــــان کنــده و دل نکندگانیم
دریــــاب کــــــه گر تباه کاریم
امّیــــــد به بخشش تـو داریم.