« حدیث بی قراری »
آن گرمپاره که جانش را
به خویشناکیِ اَبَرآخته ای
خوب اَخگرانده بود
که دردا ...
خونِ خود می خورد
دریده در خُرد
*
مگر نه آن که خدایی در خور
از پوکه استخوانی به گُرده گاهی گِلین
و گداخته اش
به تسلّایِ خاطری شریف
خرّاطیده بود ؟!
لخشه پاره ای دیرنده تر از خود نمی شناخت
که در آه نال ترین
فاصله هایِ دردآلودِه اش می گفت :
آه ای خویشتنِ بی خویش
نخستین دمِ رُستنِ زایجه از برِ خشکم
خواستمت به خلود
« به تمامیّت عشق »
اکنون چگونه توانستم جدا خواستنِ
گوشت از استخوانِ خویش ؟!
که مرا با تو فاصله ای ست
نه از جنسِ هوا
که حوّا ، تخته استخوانی ست قریب
از قفسِ گرمِ آن قلبِ غریبی
که فریادِ مرا می گریخت ...
و امکانِ بر تافتنت
اینک
تیغه استخوانی ست بر گلوگاهِ من
و سلاخی ام را
به قدرِ کفایت توانا !...
جگرپاره گفت : مرا چون استخوانی چرک
از لایِ زخم ...
کشیده پیشِ سگ انداختی !
گاه هم دستِ سگانم خواندی
ــــ و
گاه
هم کاسه یِ ابلیس ... !
هر آیینه از خود رفتی
از خوفِ آفتی که می پنداشتی ام
ــــ به زهد ...
آی خلیفه جان !
چگونه خفیفِ خشمِ خود خواستی ام و خوارِ چشمِ خود
که خارِ چشمِ تو نبوده ام از خامیِ خیالِ خدایی ات !
باشد که ام
بر هیمه یِ جادوگرانم ، خاکستراندی !
مرا ؛ همراه !
جز ماندنم با تودر تنی گِلین و گدازان چه بویه بود ؟!
ای ضمیمِ غم
ای ضمیرِ دم
از تو چه کامه ای مرا
جز تو را
در خود پرستیدنم بود ؟!
به خون سرودمت خاموش
نه حتی به چامه ای یا چکامه ای ...
می خواستمت ...
می خواستمت ...
از چه روی می کاستمت ؟!
از اینکه می خواستمت ؟!
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
اَبَر: بالا
آخته : برافراشته ،برآورده، بیرون کشیده
اخگر : شعله آتش ، شراره ــــــــــــــــ اخگرانده : شعله کشانده
در خور : مناسب ، شایسته
گرده گاه : پهلو
تسلا : دل آسایی، خاطرنوازی، آسایش و اطمینان و خشنودی و شادکامی
خاطر : حافظه ، یاد، دل ذهن ضمیر قلب اندیشه
شریف : مرد بزرگ قدر ، دارای شرف و بزرگی
خُرد : کوچک ، در اینجا منظور خرد شده شکسته و مکسور
گداخته : ذوب شده گدازیده
خراط :آنکه چوب تراشد ، چوب تراش
لخشه : شعله آتش ، اخگر
دیرنده : دیرپای ، طولانی، دوام کننده
رستن : روییدن و بالیدن و سبزشدن ، روییدن وبرآمدن
زایجه : لوحی مدور که مواضع سیارات و بروج دوازده گانه در آن نقش بوده که منجم برای بدست آوردن طالع از آن استفاده می کرده
بَر : سینه ، آغوش، کنار، طرف ، جانب
خُلود : همیشگی ، دوام، جاودان ماندن
قریب : نزدیک
غریب: بیگانه ، ناآشنا ، دور و ناشناخته
برتافتن : پیچیدن ، تاب آوردن
سلاخی : کشتار ، پوست کندن
کفایت : بسندگی ، بس بودن
هم کاسه : هم خوراک کنایه از شریک
از خود رفتن : از حال رفتن ، بی هوش شدن
خوف : ترس ، بیم
آفت : آسیب ، بلا
خفیف : سبک ، ضعیف ، کم ، ناچیز
خوار: ذلیل ، زبون ، بدبخت
خار: تیغ گل و گیاه
هیمه : هیزم
گدازان : ذوب شده و گداخته
بویه : امید ، آرزو
ضمیم : همراه ، صاحب
ضمیر : اندرون دل ، درون باطن انسان
کامه : کام و مراد و خواهش و مطلب و مقصد باشد
چامه : غزل
چکامه : قصیده
کاستن : کم کردن