دوبــــاره فصـــل زمستــــــان به شیوه ی هرسال*
کریــــه چهــــره و بـــــدهیبـــت و قــــــوی چنگال
رسیـــــد نعـــــــره زنــــــان بــــاشـکوه و پرقدرت
لمیـــد خنـــــــــــده کنــــــان بــــر اریکه ی اجلال
یکــی نگفـت بـــــه تجلیــــــل او زهــــــی توفیق
کســـی نگفت بــــه تبجیـــــل او خهــــــی اقبال
بــــه غیــــــر صانـــع شومینــه ، مش تقـی تاجر
بـــــه غیـــــر صاحــــب فن کوئـــــل ، آتقی دلّال
درون زاغــــــه چپیدنـــد خلـــــق مستضعـــــف
خمیــــده قامـــــت و افسرده خاطــــر و بد حال
خمیــــده قامـــــت و محـزون از آن که نبود نفت
فســـرده خاطــر و بد حال ازآن که نیست زغال
خوشا کسی که در این عصـــــر بود بی مشکل
خوشا کسی که دراین فصل داشت بی اشکال
به دل ســـرور و به تن جامـــه و به اشکم نـان
به ســـر کلاه و به پــــا چکمه و به گـردن شال
***
پگـــــــاه اول دی گشتــــم از ســــــرا بیـرون
نه بهر گــــردش و تفـــــریح ، بهر کسـب حلال
ز شـــوش تا دم دروازه غـــــار هـــی رفتــــم
غمـین و مرتعـــش و غــــرزنــــان و نـــالانــال
کـــــــــه ناگهـان ســـر راهـم پدید شد پیـــری
خمیــده پشت و جبین تیـره ، موسپید چو زال
سلام گفت و ثنــــا گفــت و عافیـــــــت باشید
علیک گفتـــــم و پرسیـــــدمش کمی احــوال
به راه خویش چــــــو دادم ادامه ، دیـدم پیــر
عصـــــــــازنان چو اجــل بنده راست در دنبال
به طعنه گفتمش ای پیر! پول خواهی؟نیست
بـــرو که همچو تو من نیـــز عــاری ام از مال
به خنــــــده گفت:منم پیشگو ، فقیــر نی ام
چنــــــان که شـوهــر بنده ست بهترین رمّال
بیــا که فـــــال تو گیـــــرم ایـــــــا نکوسیرت
یقین کــه صاحــــب آینـــــــده ای و فرّخ فال
به خشــــم آمــــدم و لــــب گزیــدم و گفتم
که حــرف توست به گوشم چو آب در غربال
بیا و چشــم بصیــــرت گشا و نیــــــک ببین
به حـال و روز فقیـــر و غنی ؛ نساء و رجال
چــو بود همچو من او نیــــــر سخت بیکاره
قبـــــول کــــــرد و ز دعــوت نمود استقبال
چهار چشم بصیـــــــرت گشوده شــد ناگه
و دیــد آنچه که شرحش بـــود بدین منوال:
یکی به کـــوخ مخلّل ، قریــن محنت و رنج
یکی به کــــاخ مجلّل ، عجیـن غنج و دلال
یکی نموده به تـن پالتـــــو ز چرم و ز جیر
یکی فلکـزده پوشیده جـــامـــه از متـقال
یکی ز بنشن و ارزاق کـــرده انبـــــان پـر
یکی به خانه دریـــــــغ از برنج یـک مثقال
یکی قریـــن نعـــــم «بالعشیّ و الابکار»
یکی غریـــق نقــــــم «بالغدوّ و الآصال»
از این سفـر چو شدم سیر ، پیر را گفتم
بیا که هــر چه ببینیم هست وزر و وبــال
شدم به راه خوداوهم به راه خودمیرفت
نه من جـــواب بدادم ، نه او بکـرد سوال
جریــــده رفتـم و گفتم گزیـــــده زیرلبی
چو راهیان حــــرم شکــــــر ایـزد متعال
یکی بگفت بدین وضع وحال شکرت چیست؟
به جای شکر به درگاه دوست کن نک و نال
جــــواب دادمش:ای رهگـذر که می باشی
غریق بحر ضلال و رفیــــق وهــــم و خیال
بـــرو کـه حضرت مشکور خــــوب می داند
که شکرهمچومنی از چه بابتست و چه حال
تــو را کـــه نیست ز فــنّ عــــروض آگاهـی
تــو را که امثلــــه از یـــاد رفتـــــه با امثال
چه گویمت که چگونه ست ذمّ شبه المـدح
به راه خود بـــرو ای مــــرد آب در غــــربال...
ادامه خواستم این شعـــر را دهم «شاطر»
ز بسکه بی مــــزه افتـــاد گشت نطقم لال.
_________________________________
*«قصیده ی لامیّه ی شتائیّه» اثر طبع وقّاد شاعر فرهیخته ی معاصر آقای «عباس خوش عمل کاشانی» که در قالب طنز نجیب و عفیف پرداخته شده است نمونه ی ای از قصاید غرّاء و فاخر عصرحاضراست و از جهاتی پهلو به قصاید اسلاف صالح علیهم الرحمه می زند...
مهرداد اوستا-مشفق کاشانی-محمودگلشن کردستانی.