صــــــدای آشـــــنا
دیـشـب نشـــسته بودم ، بـــر قـلًـــه هــای مســتـی
دیـــدم صــــدائــی آمـد ، گــفتـــا چـــرا نشـــستـی؟
گـــفـتــم دلـــم گـــرفـتـــه ، آقـــا بــگـو کـجــائــی؟
گــفـتــا بشـین و بـشمار ، آن سکًـه ها که جـَستـی
ای بـنــده ی خــلایـق ، تـــاکـی چـنـیــن نـشـیـنی؟
تــا کـــی مــرا بـخوانـــی ، بـا کـــوله بـار پسـتی؟
از مـن نـشـان نجــوئـی ، بــرلــب نــدا نـگــوئـی
بــر مــن دلــی نــدادی ، از حــقً دلـی گـسـستـی
در فــکـر شــعـروشـوری ، از قــافـلـه تــو دوری
بـا اینــهـمه صبـــوری ، در انتـــظـار نـشــستــی؟
بـــا حــقً ســرِ نمــازی ، وقتـــیـکـه بی نیـــازی
امًـا بـه حــکـم بــازی ، قــلبــی چــرا شـکـسـتـی؟
بــر آشـــنـا نـظـر کــن ، از بــاطــلان حـــذرکـن
از کـوی ما گـذر کـن ، بـرمـا تو دل چــو بـستـی
هـــر آشــنـا کـــه نالـــد ، آه اش زچـــشم مـا بیـن
در محــضـر عـــدالـت ، وقـتیــکه مـی نشــستـی
از مـن نـشـان چـو خـواهی ، درچشـم آشـنـا بیـن
دسـت فـتـــاده گـیـری ، ازبـنـد شــب تـو رَسـتـی
من چون"غریب" کــوی ات ، درظـاهـرونهـانـم
هـرمشـکلی که وا شد ، با دسـت خــود تو بستـی
حسین اسکندری"غریب"
92/04/03