با موومان ِ نقره ناکی ِ "مهتاب"،
در ناگهان ! ظهور کن،
ای سروده رگبالهای خویش،
از التهاب های سرخِ ربانی ،تا بیکران...
در بنفشی ِ نمازگاه هایِ ازیران
بر دیدگان ِ سپیدِ معبدها
از ارتعاش ِ شب،،،
و تکرار هرزه آلود هر پژواک،،
چون
ترادف خلسه...
...
می ایستد
بر یالهایِ سبز ِ بکارتِ جنگل
هنوز،،،
فصلی که قدیسه ی تنفس ِ نور را
از ظهوری تازه میدزدید،،،
و اینک!
در انزوای ِ مشتعل چشمه سارها
در تبکده ی اهورایی ِ هر برنادت،،
با آوایِ خنیاگر ِ ناقوسی درد،
جهان
ادیم ِ سرکشیده یِ پنهانی گناه...
.
.
.
با شکوه ِ سرایه ی هر رگبار
در سینه ی شکفته ی هر پنجره،،،
چون بیتصویر ترین ماتی ِ تجسد ِ مریم،
چون اشک
از گونه های سایه تکیده ی غارها
هنوز!
میزاید...
اکسیر شفابخشی جدایی را ...
از شرابه های جاری ِ شفق
در حباب های ِ نارسی ِ ایزدان،،،
جنون ِ تالار ِ مرگبار ِ مغرب هاست،،،
در جنبشی جاودان،
.
.
.
ای مقدس معهود!
فرومیشکن اینگاه، ازدحام در هم تنیده ام،،،
با جرح بیرحمانه ی هلولی نو،
در تلاقی طوفانی ِ تمامِ مسیرها...