سفر...

کوله بارت را که می بینم
چشم هایم بغض می کنند ...
و پشت شوق رفتن های تو،
آرزوی ماندت را چال می کنم ...
در کنار همان پنجره ...
چشم در چشم دیوار نیمه فروریخته ای
که این روزها
زیر بار سنگین سایه ها، می پوسد ...
کوله بارت را که می بینم
یادم می آید که تو نیز رهگذری بیش نیستی ...
مهمان چند روزه ی سفره دلم ...
لحظه ها ساقدوش قدم های رفتنت خواهد بود ...
من و
یک کاسه سفالی و
چشم هایی که بغض می کنند
اما لبخند را بر پلک دلت می بارند ...

خدیجه مرادبیگی