روزهای دور

هزاران ساله که رفتی
نمی دانم کجای قصه بودی تو
که عمری بسته بر قلبم
محبت های دیروزی
تن داغ جهان من، به آب دیده ها تر شد
از اون روزه  که تلّ خاک
به لطف گریه آدم شد.
هزاران ساله آدمها، همه تنها و دلگیرند
قدمهاتو بلندتر کن، همه از ظلم می میرند
همه آدم شدن اما، هنوز دل سرد و بی حسه
کسی عاشق نمی مونه، رسیدیم آخر قصه
محبت کن به لبخندی، دلم رو بند باور کن
دروغ صحبتو بشکن، جهانو جور دیگر کن
بگو از عشق
بگو از مهر
بگو از لذت ایمان
بگو از آنچه ناپیداست
جهانی ساز کن، آرام... .