صورتک پاییزی

به تو می نگرم صورتک مجازی من!
پنجره باز است و بوی کاهگل خانه ها در اتاق پیچیده است.
از مجازی بودنت خسته نیستی؟!
حقیقی شو!
آنقدر حقیقی که بتوانم صدای خش خش آرزوهایم را میان گام های سنگین و خسته ات بشنوم.
در این جشن پاییزی، در این هیاهو ی شهر، بدون ترس از جریمه شدن از چراغ قرمز های روزگار بگذر.
خودت را برسان به صندلی چوبی پارک. وهمصدا شو با باران پاییزی.
حال به تو مینگرم!
چه تقارنی وجود دارد میان نگاه خسته ی تو و چکه چکه باریدن باران!