یک زمــــان در خــــــانقـــــــاه اردبیل
آن صفی الــــــدین عــــــــزیز بی بدیل
در میــــــان جمــــع و شاگــــــردان او
غـــرق در بحث و سوال و گفتـــگــــو
یک نفـــــر پرسیــــــد از او آن میـــان
یک جــــــوابی ده به من مولایمــــــان
از شمـــــا آیا اگــــــر گیــــرد خــــــدا
امتحــــــان یوسف و آن مـــــــاجــــرا
می رویـــد و می شویـــد آلــوده دست
بر همان که زشت و فحشــا و بد است
یا که همچــــــون یوسف نیکو سرشت
می گریزید از بد و فحشـــــــا و زشت
تاکـــــه ازاو شیــــخ این مطلـــب شنید
بر خـــودش لرزید و از جـــــایش پرید
گفت آخر این چه حرف است ای پسـر
نفس مـــــا و دام شیطــــــان وخطـــر؟
می برم من بر خـــــدای خـــود پنـــــاه
از مکـــــــان دنج و امکــــــان گنـــــاه
از خــــدا خواهــم کـه هرگز درجهـان
اینچنیـن از مــــن نگیــــرد امتحـــــان
این صفی الدین که در ایمان یلی است
اهل حق وعارف و قطب و ولی است
اینـقــــدر از نفس خـــود بــی ادعـــــا
می گـــــــریـــزد تـــا نیفـتـــــد در بلا
پس من وتو فکــــر کــار خــــود کنیم
خـــواهش از پروردگــــارخـــود کنیم
تا کـــه وانگــــذارد او مــــا را رهـــا
لحظه ای بر حــــال خود درهر کجا