به رؤیا عادت کرده ام.

تقدیم به خواهر عزیزم ( میترا وحیدی )

دوباره خواب تو را دیدم .

هیوا !!!

دست خودم ، که نیست .

به رؤیا عادت کرده ام.

باور کن!!!

هر شبم از پشت پلک های خیس باران

دلتنگی تمام جاده های به بن بست رسیده را

گریسته ام.

دستم را پس مزن!!!

بیا و رویش درد را

در این تن تکیده نظاره کن!!!

هیوا!!!

منم؛ سوگوار تمام ثانیه ها و دقیقه ها

نمی دانم ؛

که چندمین بهار است،

می آیی و من بی خبرم؟

وخیل خاکستری لک لک ها

بر اندیشه ی تمام واژه ها

لانه کرده است .

باید کمی گریه کنم ،هیوا!!!

از مجموعه ی : هیوا در باد

بهزاد چهارتنگی ( خاموش )

یازدهم اردیبهشت نود