انسانيت

ان قدیما شهر خوبی داشتیم

مردمان مهربانی داشتیم

كوچه هایش خاكی اما با صفا

بوی عطرش جاری از خیل وفا

رونق و روزی محیا می شود

لطف ایزد تا ثریا می شود

یاری و غمخواری از بهر دگر

از عروسی تا عزا كار دگر

موج یك رنگی و نیكی را ببین

این همه عشق و محبت را ببین

هر كه را در سختی و رنج و بلاست

قوم و ان همسایه اش را زین جفاست

با تلاش بی نظیر و كار سخت

تا كند باز این گره از كار سخت

روزگاران چون گذشت ان شهر نیك

رنگ و رخسارش پرید از كار نیك

ظاهرش اباد و رنگارنگ شد

زین درون اماج صد نیرنگ شد

مردمانی یاور و همراه هم

برببستند با ستیزه راه هم

دوری از انسانیت هر روزشان

حرص و آز و بندگی هر شو مشان

جنگل و قانون ان را تابعند

ارزش انسانیت را غا فلند

ان كدامین جانور پستی كند

چون تو حیوان دو پا خواری كند

بار دیگر عقل خود را ساز كن

با ره انسانیت اغاز كن

شهر خود اباد كن با لطف خویش

چون گذشته موهبتها را به پیش