شِکرگاه

« تقدیم به همه ی عزیزانی که
مُلک ِ دلشان ، آرامگاه حضرت عشق است »

دوست دارم جای خنده ، بر لب ناز ات نشینم
دسته دسته یاس و سوسن زآن شکرگاه ات بچینم
با قضا پیمان ببندم ، هر چه ناکامی تو را باد
بر من آرَد تا از این ره ، چشم پُر آب ات نبینم
می دهم سوگند او را ، تا شبی در خوابم افتی
تا فقط نسرین و سنبل ، از تن ِ داغ ات بچینم
می کنم هر شب مدارا با غم و می سوزم از تب
بس که در هجران ِ روی ات ، بنده ای زار و حَزینم
با خیالت خاطرم را ، می کنم هر شب چراغان
این بدان منظور دارم ، تا شوی لَختی قرینم
می برم دستی به مُصحف ، بهر حاجت بر عزیزان
تا کزین صبرم به غوره ، کار سازند انگبینم
می کنم گاهی زیادت در تمنا ، تا دلت را
دَرد آگاهش نمایند آن مهان ِ بهترینم
باز می گویم که نِـی نِـی ، خاطرش آزرده گردد
چون رضا باشم که دَردی ، بی دوا بر وی ببینم!؟
می دهم تضمین ات اما ، با وجود ِ چون تو حوری
تا ابد محراب ِ ماه ات را به سجده برگُزینم
گر نمی بینم وصالش ، « باقیا »! تقصیر ِ او نیست
او در اوج ِ آسمانها ، من گرفتار ِ زمینم.