شهیدان غزل

درآینه ی حیرتِ خود خوب نظرکرد

از جلگه ی سرسبز همین دشت گذرکرد

درسجده ی خود دست به دامان دعا شد

شاید که  دعا بردل  چون سنگ اثرکرد

درپیرهنش باد دوید و همه جا گل

افشاند زدامن ،همه رانیز خبرکرد

با حوصله عشق گرفت دامن شب بو

تا خاک شهید غزلش باز سفرمرد

ازدشت کشیده خط سبزی به افقها

از دایره تنگ  زمان زود گذر کرد

می خواست مسلمان بشود خواب ترا دید

زنار کمر بست ،و ازکعبه حذرکرد