دنیای کال

حساس می کند
باد می فشارد بدنش را.
شاید درون یک ظرف حلبی
سینه سوزان چنگ می زند
به دامان سیاه شب
امادر آمیخته اند ترس و تنهایی
و او انگار
چون معجونی ترکیبشان را سر کشیده!
اسیر شده در جنگلی
که سایه های درختان کال اند
هیچ نمیداند
به خود می پیچد و می پیچد
هوایی میخواهد برای تنفس!
دلتنگیها همه دری ساخته اند آهنین
ترس و وحشت نیز دیوی
دیوی باکفش های پولادین
دخترک , آرام
می خواند اسم خدا را
می نگرد به سوی لاله های عاشق
زیر لب زمزمه ی ,,رهایی,,می کند
اما تا به کی؟