فرياد سكوت 17

شود آيا ببينم با دو ديده
رخ آرام جان غم كشيده
بگويد پيله ام خندان كه برخيز
پگاه خوب پروازت رسيده
در اين صحراي خشك آتش افروز
به خاك غربتم باران چكيده
چه خواهد شد،رسد بر گوش مردم
كه مرغ مانده در دامي پريده
چه گويم من ز باغ سبز هستي
كه دست ما گلي هرگز نچيده
كنار غم چو در شب ها نشستم
چه گويم من از اين گفت و شنيده
نمي نالم من از ناكامي خويش
كه اين ويران دل از عالم بريده
به نام زندگي در آتش افتاد
دلي كه طعم بودن را چشيده
مرا روز ازل از آفرينش
براي غمگساري برگزيده
دل هامون براي اين سرايش
به تخت شب نشيني آرميده