سایت شعرناب محیطی صمیمی و ادبی برای شاعران جوان و معاصر - نقد شعر- ویراستاری شعر - فروش شعر و ترانه اشعار خود را با هزاران شاعر به اشتراک بگذارید

منو کاربری


عضویت در شعرناب
درخواست رمز جدید

معرفی شاعران معاصر

انتشار ویژه ناب

محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک

♪♫ صدای شاعران ♪♫

پر نشاط ترین اشعار

حمایت از شعرناب

شعرناب

با قرار دادن کد زير در سايت و يا وبلاگ خود از شعر ناب حمايت نمایید.

کانال تلگرام شعرناب

تقویم روز

شنبه 3 آذر 1403
    22 جمادى الأولى 1446
      Saturday 23 Nov 2024
        مقام معظم رهبری سید علی خامنه ای و انقلاب مردمی و جمهوری اسلامی ایران خط قرمز ماست. اری اینجا سایت ادبی شعرناب است مقدمتان گلباران..

        شنبه ۳ آذر

        چرخه عمر

        شعری از

        بیژن آریایی(آریا)

         از دفتر برگی از تاریخ نوع شعر قصیده
        ارسال شده در تاریخ سه شنبه ۲۶ فروردين ۱۳۹۳ ۱۸:۵۰ شماره ثبت ۲۵۵۷۲
          بازدید : ۶۲۸   |    نظرات : ۲۰
        رنگ شــعــر
        رنگ زمینه
        دفاتر شعر بیژن آریایی(آریا)

        آن  قادرِ توانا ؛ چون  آفریدْ   انسان
         
        انسان به حرف آمد؛گفتا سلام یزدان
         
        در پاسخش  بگفتا؛بر تو عزیزِ دیده
         
        تو فخر کائناتی؛هرگز مشو هراسان
         
        از خاک آفریدم؛چون ذات نیکویت را
         
        باید روی در آنجا؛ خاکم تویی نگهبان
         
        گفتش خدای قادر؛بیست سال فرصتت هست
         
        تا   زندگی  برایت ؛در  خاکْ  گردد  آسان
         
        در   پاسخ  خداوند ؛ گفتا     خدای    دانا
         
        کم نیست بیست ساله؟عمرم  خدای  منّان
         
        گفتا خدا زیاد است؛این عمر را  که   دادم
         
        گیر و مگو سخنها؛تا  گویمت      کما کان
         
        گفتا  که  آدمش  چشم ؛ اما   خدای   قادر
         
        با بیست سال چه سازم؟من با حوّای جانان
         
        گفتش  خدا   کلاهت؛  چرخی  دهی   بیایی
         
        کوته کن این سخن را؛رو باز کن تو دکّان
         
        بعدش نمود خلقت؛خر را ز روی  حکمت
         
        گفتا سواریش ده؛تو بیست سال به انسان
         
        گفتا   که  رب  دانا ؛ ای  مهربان   کریمم
         
        این سن مرا زیاد است؛بخشا تو بخشی از آن
         
        گفتش خدا تو چند سال؛خواهی بگو تو با من
         
        گفتش خدا که پنج سال؛بس باشدم به زندان
         
        بعدش  نمود  خلقت ؛ میمونِ  خوش  ادا را
         
        گفتا که به به از این؛ زیبا   شده     نمایان
         
        باید روی تو بر خاک؛زیِ تو نیز بیست سال
         
        گفتا خدا زیاد است؛آخر  چه حاصل  از  آن
         
        من نیز مثل ایشان ؛خواهم ز عمرْ پنج سال
         
        بس باشدم من این عمر؛کُند است عمرِ دندان
         
        گفتا برو تو میمون؛پس بگذران ز عمرت
         
        تو پنج سالْ که داری؛پابند بمان  به پیمان
         
        آخر   نمود   خلقت ؛سگ  را  بسان  آن  دو
         
        سگ نیز سرگذشتش؛  آنگونه   رفت  پایان
         
        چو  آدمی  چنین  دید ؛  گفتا    خدای    دانا
         
        بخشا به من تو عمری؛بگرفته ای از ایشان
         
        خندید  خدای  دانا  ؛   گفتا   مبارکت     باد
         
        عمری  که  من  گرفتم؛ از  سن و سال آنان
         
        حالا  بگویمت  من ؛ این  عمر  را   چگونه
         
        او طی کند چه آسان؛بخشید به من عزیزان
         
        آیا  کسی   بداند  ؛  یادی   ز   بیست   ساله
         
        از زاد روز خود تا،این سن که خوانم این سان
         
        چو صرف شد زعمرم؛سالی که بیست خوانم
         
        دیگر  روان  به  عمرِ   خر  می شوم فراوان
         
        هی دم به دم از این پس،گویم سخن به خود من
         
        خر  گشتم!  و  نکردم؛ کاری  که   بود    آسان
         
         
        این  کار  را  که  خواندم؛ باشد به سالِ سیْ پنج
         
        دیگر   که   زن   گرفتن  ؛  باشد   به  کلِّ  ادیان
         
        کودک  ز  ره  رسد  من ؛ از  بهر   شادی    او
         
        باید  کنم  تقّلا ، میمون   نشان    و      رقصان
         

        سالم  رسید  پنجاه، گویم  من  این  به  هر  جا
         
        یارب   که   برف  پیری ؛  بر  شاخسارِ  لرزان
         
        این دوره هم چو بگذشت؛آید عروس و داماد
         
        از   بهر من   چنانش؛  مانم   به  کار حیران
         
         
        کارم در این شب و روز؛کز عمر سگ گرفتم
         
        از صبح تا شبانگاه؛گیری  دهم  چو   یکسان
         
        گویم به آن عروسم؛از چیست  مصرف   آب
         
        پولی به کیسه ام نیست؛چون وضع من به نقصان
         
        افتاد     مَر    نبینی  ؛   هر    روز     نرخ    بالا
         
        تند   می رود   که   هرگز؛  عمرم    نپاید    اینان
         
        گویم   به   تازه    داماد ؛   ای   نو  گل    شکفته
         
        از  چیست  هر  شب  و روز؛ اینجا تو هستی ویلان
         
        از صبح تا سحرگاه؛  کارم  شده   سه   پیچ گیر
         
        پیچم    به  دست  و  پاشان ،یا   گفتگو در اذهان
         
        یارب    تو   یاریم     ده  ؛    ای     خالق    توانا
         
        کاین عمر  را  که  دارم؛ از  دست  ندْهم من ارزان
        ۱
        اشتراک گذاری این شعر
        ۱۲ شاعر این شعر را خوانده اند

        کورش خجیر

         ،

        بیژن آریایی(آریا)

         ،

        مصطفی یگانه

         ،

        فرید عباسی

         ،

        رضا حمیدی راد ( احسان )

         ،

        علی اصغر اقتداری (حرمان)

         ،

        الهه معین زاده(نسیم شرق)

         ،

        الهه انتظاری(شقايق)

         ،

        محمد رضا نظری(لادون پرند)

         ،

        میثم دانایی

         ،

        محمود هواسی(شوریده دره شهر)

         ،

        عباسعلی استکی(چشمه)

        نقدها و نظرات
        تنها کابران عضو میتوانند نظر دهند.

        (متن های کوتاه و غیر مرتبط با نقد، با صلاحدید مدیران حذف خواهند شد)
        ارسال پیام خصوصی

        نقد و آموزش

        مهرداد مانا مهرداد مانا
        دیروز         ابراهیم هداوند ابراهیم هداوند
        ۲ روز پیش         طاهره حسین زاده (کوهواره) طاهره حسین زاده (کوهواره)
        ۳ روز پیش         محمد رضا خوشرو (مریخ) محمد رضا خوشرو (مریخ)
        ۳ روز پیش         علی نظری سرمازه علی نظری سرمازه
        ۳ روز پیش         مهرداد مانا مهرداد مانا
        ۳ روز پیش         سید هادی محمدی سید هادی محمدی
        ۳ روز پیش

        نظرات

        مشاعره

        مهدی سمیاری

        دل ساده ما را به کرشمه ای ربودی ووو چو نیاز ما فزون شد تو به ناز خود فزودی
        آذر دخت

        مرا نه سر نه سامان آفریدند اااا پریشانم پریشان آفریدند
        نادر امینی (امین)

        دگرباره همی گویم که من بار گران بودم چو ذره اندرین گیتی همواره با دیگران بودم نجستم من ذات حق را چونکه اکنون سریر عاشقی را من چسات دل نگاران دیدم
        میر حسین سعیدی

        در آرزوی بهار آخرین برگ پاییز مثل یک قهرمان در پای درخت با هزاران نقش ناز جان می بازد بهار خواهد آمد
        ساسان نجفی(سراب)

        اگر روم ز پیش فتنه ها برانگیزد اا ور از طلب بنشینم به کینه برخیزد

        کاربران اشتراک دار

        محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک
        کلیه ی مطالب این سایت توسط کاربران ارسال می شود و انتشار در شعرناب مبنی بر تایید و یا رد مطالب از جانب مدیریت نیست .
        استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
        4