ستاره نامرئی

چشمت همان ستاره ی نامرئی ، ازروی شانه های شب افتاده

یا سینه ات روایت یک صحراست ، تنها منم که می گذرد ساده

من ساده نیستم غزلم ساده است ، چون سادگی نشانه ی شاعرهاست

چون شاعران به سادگی کامل ، گفتند از شراب و می وباده 

تو آن ستاره ی که سحر پیداست همراه با اشاره به یک مفهوم

عاشق نوشته است به معشوقش این شعر را به گوشه ی سجاده

تسبیح از نفس افتاده است از بس که ذکر عشق به لب دارد

یک صبح در تجلی فروردین این شعر را به دست سحر داده

وقتی بهار از نفس پاییز این شعر را به زمزمه می گیرد

چون شعریک حکایت شیرین است ، از لکنت زبان دو دلداده