فرياد سكوت 9

گلي زيبا كه رشك هر چمن بود

و نام او تب هر انجمن بود

به عشق بلبل مست غزل خوان

تن خود را دريد و در كفن بود

به گرداب شب طوفاني عشق

كجا از جان بدر بردن سخن بود

مگر دل بستن پروانه بر شمع

سرانجامي به غير از مرگ تن بود

ز عاشق كشتنت كي راه چاره است

كه شهر عشق تو ما را وطن بود

ز تاب زلف تو در تاب عشقم

و بوي تو كه خوشتر از ختن بود

بنازم من به ناز چشم مستت

اگر چه شيوه ي تو دلشكن بود

به خاك افتاده ام در دامن عشق

ندانستم كه عشقت جان فكن بود

شبي پاييزي ام در دست باران

كه ويران گشتن دل سهم من بود

شب تنهاي هامون زير باران

هواي غربت دشت و دمن بود