قایق شکسته

درون قايقى پاره
ميان هاله اى ازوهم وتاريکى
افق پرجوش و رعد آسا
میان گیسوان آبى دریا
که مى کوبد مرا بر قایقى تنها
وجانم را
میان تارهاى آبى بى جان
همچون کودکى آرام
میان تنگ آغوش مادر رها مى کرد 
به آرامى سکان را باز مى گیرم
نه طوفانى
نه بارانى
نه شلاقى
دعا مى ریزد از دستم
وچشمانم به بالا مى کند عادت
خدا انگار با من مى شود همراه
افق تا قایقم پیداست
واما دیرگاهیست
مرا شوق سفر نیست
یکى مى خواهم از فردا
توان رفتنم باشد
ولى افسوس
او هم ماندنى شد در میان راه
من اما مانده ام درخود
خدا انگار با من مى شود همراه