بیاد استاد شهریار

((علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را

که به ما سوا فکندی همه سایه هما را

مَنِ گشته بی سر و  پا چه بدانمت نشانی

مَنِ  بسته تار زلفی به کجا مرا کشانی

همه آرزویم این است بچشانیم شرابی

بزنم به کوس مستی که تو ساغر جهانی

بده مرهمی بر این دل که فراق آن سر آید

بنواز صدای  تارت که طبیب جمله جانی

همه حلقه حلقه زلفش ببرد به شانه شعرت

قسم ات به چشم مست اش تو همیشه جاودانی

تو نگین شعر مایی همه دردم آشنایی

تو زبان عشق ببستی چه رسد مرا بیانی

همه روز و شب بفکرم چه سبب رسد وصالی

که به گوش دلبر آرم همه عقده ها نهانی

غم هجر و عشق رویت بشکسته خلق و خویم

تو که شهریار عشقی چه لقب به دلستانی

چو تو رفتی شهریارا اثر تو جاودانی است

خوش از این سعادت تو که به اوج آشیانی

به کجا برم شکایت من از عشق نازنین ات

به دلت  سپار  برزو  غم   تلخ  زندگانی