بذر کینه

باغ دل من

نروئیده بود از بذر کینه

باغ من

پر بود از بید مجنون هایی که

سرخم کرده بودند به یمن بودنت

ولی....

حال درختان کینه می ورزند

تو

پرنده خوش ظاهر وبد سیرت

نوک زدی قلبم را که

بذر محبت میپاشید

و،وقتی از مهر سیراب شدی

پرگشودی

رفتی

کجا؟؟؟

خداعالم است!

من ماندم و

یک دل زخمی!!

کلاهم را سفت چسبیده ام

مباد باد سرد نبودنت

پریشان تر ااز حال کند

موهای سپیدم را...

پ.ن:هرروز نظاره گر

پریشانی مترسکی هستم که

راه می رود

چون

خسته است از محبت زودگذر

کلاغها.....