نان تازه

( نان تازه )

صبحِ سردیست،...

و خورشید هنوز،  

    لابه لایِ تُشکِ ابریِ خود خوابیده؛

      و دری باز ،به سوی کوچه؛

مادری خسته و پیر ،

   میرود تا تهِ این کوچه ی باریک و سیاه

       تا که بر سفره نهد،

       نان گرم و تازه

و چنین میگوید،با خود او،

     هر روز ، هر صبح:

کاش یک صبحدمی،

     نان تازه بنهم بر سفره،

         نانِ گرمی ، زِ دستِ پسرم

              بَه چه صبحی باشد!

ساعتی بعد،فضای خانه ؛

   پُرِ عطرِ نانست.

و چنین میگذرد ،

       صبح ها  و شب ها؛

و هنوز آن فرزند ،

     غرق خوابست ، میانِ تشکِ ابریِ خود !!

           سروده:ناصر ترهنده