حسرت پرواز 16

در دام خيس عشقت در زير چتر باران

مستانه مي سرودم شعري براي ياران

شايد كه تكه ابري همراه من بخواند

شايد درون دريا يك قطره از هزاران

اي خار سخت صحرا روي سفر چه داري

كه اين چنين نشيني در پاي رهگذاران

گر با كسي نشينيد از بي كسي ندانيد

سيران خبر ندارند از حال روزه داران

گمگشته در جهانم غربت نشين عالم

مردي پياده هستم در مسلك سواران

هر دم ز مي زنم دم شايد به شوق مستي

با ما دمي نشينند اين جمع غم گساران

دي باد صبحگاهي بر جان ما گذر كرد

با مژده اي كه ميگفت پايان فصل هجران

ديشب بشارت آمد در عالم خيالم

هر ساعت تو گامي است در راه دوستداران

هر روز من چنين است در آرزوي رفتن

دلخسته ي جهانم از دست روزگاران

هامون دل شكسته شد شب نشين عالم

خوش بود از اين كه بوده است در جمع شب گزاران