هر آنکه خواست ، کنــد اقتــدا به ما روشن

شــد از حضــــور تــو تعبــــیر خـــواب مـا روشن

به یمن عشــــق تــو گــــردد حســاب ما روشن

به گوش هوش سروشی سپیده دم می خواند

کــه کیســـت گام زنـــد در رکــــاب مـــا روشـن

 چمـــید بـــا دل شــــیدا جنـــون جـنـــون لبّیـک

چـــراغ کعــــبه شـــد از انجـــذاب مــــا روشــن

بتــاب ، تا  بــه  قیـــامت ،  بتــاب نــاب ای مـــاه

که قلــــب بحـــر شـــود از حبـــاب مــــا روشن

بخوان به هرچــه که خواهی که ازشعف کرده ست

مقـــام  تلـــبیــــه  را  التهـــابِ  مـــا  روشـــــن

شود ـ به ناز و کرشـــمه به جـام گفــت انگورـ:

مگر که عقــــل بشــــر از شـــراب مــــا روشن

 بــه شـــوق هرولـــه ارباب معــرفـت مستـــند

بــه طلعـــتت شـــده تــا آفتـــاب مـــا روشــــن

به یـــک اشـــاره ی ابــروی مـاه  ، مــا رفتـــیم

هـــر آنــکه خواست ، کنــد اقتــدا به ما روشن