از ترس جمجمه ام ترک بر می دارد

می ترسم

می ترسم

می ترسم

و از ترس جمجمه ام ترک بر می دارد

دندان هایی ریخته

چشم هایی که در قعر ظلمتی عمیق

گود گشته اند

لب هایی که فرو ریخته اند در خاک

استخوانهایی که در هم تاب خورده اند

این طرح اسکلت شبح  شروریست

که هر شب

بر بام جهان جیغ می کشد

 و  زنی   دارد

که پوست سوخته مردگان  انتهار  را

با شانه های شکسته ام پیوند می زند

می ترسم

می ترسم

می ترسم

و از  ترس جمجمه ام ترک بر می دارد

زنی از هفتمین

شقیقیه ی شکاف خورده  روحم

بیرون

می آید

پای در آتش و پای در خون

می رقصد

دست های بریده ام را زیر سرش می گذارم تا

خواب روزهای سیاهش را

فدای رگ های خشکیده ام کند

می ترسم

می ترسم

می ترسم

13 دی  1380

ساعت 9 /33 شب

گورستان