ای گل که به گلدانی

.

.

ای گل که به گلدانی

وَز جملــه ی  گلهـای بهــــارانی

دانم تو هم از غربت خود در قفسی نالی

دلتشنــه ترین عــاشق بارانــی

در داخـــل زنــدانـــی

 *

آن ریشه کـه پیچانـدی

وآن تـار غمی کــه بر گلو رانـدی

از جملـه نشانـه هـای ازدیاد ِ دلتنگـی ست

از فکـرت آدمی چـه هـا خواندی

اینگونه گل افشاندی!!؟

 *

بــر لــذّتـــم افــزودی

وجدان ِ خود از این جهت آسودی

امّـا مـن ِ دنیـــــا زده ، بیــرون ِ تــــو را دیــدم

غــافـل ز درونتـم  کــه می بودی

چون کوکب و داوودی

 *

گلدان تـو تـاریک است

پاهای تو را چه کس بدینسان بست؟!

گلدان تــو را بـــه تیـشه ی نـــــور در ایـن  وادی

آهستـــــه و نــرم  بـایـدی  بشکست

سرزنده تر و سرمست

 *

وقتی که بهار آید

با سایـه ی نــور سبـز یار آید

در بـستـــر ِ  آزادی   گلسِتــان  ِ احساست

گلواژه ای از عشق به بار آید

دل بـا تو کنار آید