نسیم رفته

... و گون به تن کشیده

چه زیادِ

بادِبانان

              زِ سحر

کویر پایَد

چه عطش

           که ریشه اش

 چشیده

که زِ شِن

            برون کشیده

و اَزو بسی

 رمیده

               خنکایِ سایه ساران

به نگاه خسته

                               شاید     

                                خبر خوشی

         به راهست

که اگر

        نسیمِ رفته

                            آید

                               به تنش

                                      همی بهاران

                    پَرِ از شکوفه      

            باران

                 به شمیم روی او

                                              مست

                                          دل خسته ی بیابان

نه درنگ جایز

 نه سکوت     

                  باید

                         رَهِ توشه ی سفر

                                       بست

                      چو شراره ای شتابان

                                                    بِدَرَد

                                               وهمِ سرابان

                             زِ نسیمِ راز پرسد

                                     زِ سرِ نیاز پرسد

                          هوس سفر ندارد؟

                         دل همسفر ندارد؟

این همه خارِ خلیده

به سکونِ بادبانان!

و گون

          به غم

 کشیده

چه زِ یادِ

باغِبانان

پی نوشت: تقدیم به بوته گونی که بادبان های پلاستیک را به دور خود کشیده بود و با باد تمرین پرواز می کرد