دلبران

سـاكت نمـي شود دل مــان وقتـي صـدهــا دليــل ِ از تــو ســـرودن هست

پـر مي كشي پرنده شوي يك آن، حس مي كني كــه روي پرت يك دست

 بــا ايـن كــه پشت قـافيــه جـا مـانديـــم در ازدحــام ســرد غــزل خــوانـــي

ما دل خوشيم با تو هر از گاهي يك لحظه مي شود به كسي دل بست!

وقتـي شتــاب فصــل رسيـــدن هـا، افتـــاده در مسيــــــر  ِ ســراشيـبـــي

از دست ايـــن زمــانـه گـــريـزي نيـست، بــايد به عمق حادثه ها پيوست

رنگيــــن كمـــان چشـم شما شايد، از آسمان ابری من باشد

رگ گريه هام و لحظه ي بعد از آن، با بودنت چه شادي و من سر مست!

يــك ابـــــر تيـــره حس مـــرا فهميـــد، دزديـــد طــــرح خـــوب تـــو را از مــن

اي كـــاش از هجـــــوم خيـــالاتـش مي شــد عبور كرد و بـه بيــرون جست

***

ايــن حــرف هاي يـك دل ِ عــاشق بــود، بــا بوق تــاكسي بـه خودش آمد

احساس مي كند كه سرش منگ است، _لطفاً مرا به خانه ببر دربست!_

محمد فرخ طلب فومنی