کلام نو

کلام نو

میان ِ واژه های خفته در ذهنم

به دنبال ِ کلامی تازه می گردم

کلامی نو،که با فریاد من

در حنجره، گاهی در آمیزد

به گوید :رابطه ،شوریدگی

آزاد بودن را عیاری نیست

و حتی پل زدن سوی رهایی را بها یی نیست

نمی خواهم، به گوید،عشق ورزیدن به انسانها

به جز لفظ و شعاری در کتاب شعر هایم نیست 

بیا پروانه شو،پرونده ی اشعار را واکن

بخوان آن را، چو یک قاضی

عَلـَم کن دادخواهی را،که این پرونده

در آرشیو ذهنت سالها، مختومه میماند

ویک روزی دوباره شاعری دیگر

که چرخ تانک وبمب ِ هسته ای

یا دست دشمن پشتبانش نیست

می خیزد

ویک پوشه به رنگِ روز بیتابی

و شاید رنگ مهتا بی

به نام حق، که خواهان ِکمی آزادگی

در شهر قانون است

به روی میز قاضی ها،

میان یک ستون از غم ، می آویزد

و پرونده دو باره ، مدتی در شهر می گردد

سپس آهسته در آرشیو ِ داداِستانی ِ انسان

به زیر میز می غلتد

دوباره بایگانی جای آن پرونده میگردد

وشاید شاعری دیگر