رهگذر

رد عبورت را

هنوز بر بستر کوچه های فقیر تاریخ

می توان نگاه کرد

و نیز خودت را از دور؛

... که با کوله باری از نان و نور

می روی

و ردی از عبور خویش و

کهکشانی از شعور

بر جای می نهی.

تو را از دوردست

می توان شناخت

که با نعلین وصله دوخته

در طلیعه ی تاریخ پیش می روی

و با دست های پینه بسته ات

بذر های زیستن را می پراکنی.

ای  رفتنت مدام!

تو را به شب قسم اندکی بمان

ما مستمندان همیشه ی تاریخ مانده ایم