دوست...

منّت کشم از دوست ، و بر ما نگذارد
در کلبه ی ما نیمه شبی پا نگذارد
در خیل خیالاتم و شب در غم عشقش
خوابی به دو چشم آید و رویا نگذارد

یا رب گذر ثانیه ها در دلش افتد

تا وعده ی امروز به فردا نگذارد
زندانی این شهرم و افتاده ام از درد
در پای حصاری که تماشا نگذارد
وقتی که صبا بوسه زند دامن گل را
رختی به تن غنچه ی زیبا نگذارد
ترسم که خزان آید و از دفتر شعرم
برگی ز غزل های مرا جا نگذارد
شرمنده شوم خواهش دل را بکنم فاش
صد سینه سخن دارم و لبها نگذارد
بنهاده خدا در دل من مهر ِعسل را
شوری ست که در هر دل ِ شیدا نگذارد