رویای گلدانه شعرم

رویای گلدانه شعرم

من یادم هست ..... تونیز یادت هست  ؟

هر غروب وهرعصرپائیز

واژه های عاشقانه ام را

به زنجیراسارت میکشیدم

وبا کاروانی ازنیازهای دل اسیرم

به سالاری باغبان پیرمان روانه میکردم

تا درعمارت شمالی باغ

که درعهد کودکی میعادگه بازی های بچگی مان بود

برساند به تو که رویا وعزیزم بودی

اکنون روزهاست دریافته ام کهولت 

گریبان باغبان پیررا گرفته 

 پیرمرد ناتوان وفرتوت گشته

ترسیدم درراه رساندن نامه هایمان

 روزی ازپا درآید و.... ما نبخشیم خودرا هرگز 

چند روزی است

هرغروب به بلندای عمارت جنوبی می ایستم

وترانه های عاشقانه ام را

میسپارم بدست نسیم" غروب آشنای" باغ 

که رساند برای توشمیم احساسم را

تونیزهرغروب وشامگه ای نازنین

بربلندای عمارت شمالی باغ بیا 

گوش دل بسپار به آوازنسیم

  ترانه غریبانه وغروبانه اش را بشنو

گوش فرا ده به نوای عاشقانه ام

 " ابتدا" و" انتهائی" چنین دارد :

 ( رویایم بودی وهستی ) "نازنین گلدانه ام" ......