شروع هر کلام من

به نام تو  خدای من ، شروع هر کـــلام  مــن

اگر که زشت گشته ام، در این حصار تنگ تن

.

دلـــم به یاد نام تو، تـــرانه می شـــود خـــدا

چه کرده ام که گشته ام ؛ زمهر روی تو جدا

.

غریـــق شهر غربتـــم اگرچه مرده ام به غـم

نفس کشم ؛ به قلب من تو چون که مینهی قدم

.

برم نشین و شعر شو، تو ای نگار و شعر من

بیا و این غمم بـبـین ، تو ای بــهار و شعر من

.

فــدای هر نگاه تــو؛ حضور تو؛ تمــام مــن

مرا زخود مران تو ای شراب سرخ جام من

.

به هر طرف که رو کنم تو آن جهت نشسته ای 
 

چه می شود گذر کنی به شعر دل شکسته ای

.

فقط تویی که پا نهی به شور قصه های من

بیا به مرحمت ببر ؛ سرود غصه های من

با تشکر از بانو احمدی بزرگوار و صدف عظیمی عزیز

و دوست و برادر خوبم جناب محمدرضا نظری بزرگوار که سروده زیبای ایشون این شعر رو به قلبم انداخت...

هر کجای این شعر زیبایی دارد اول لطف و عنایت خداوند متعال بعد راهنمایی های ارزشمند این عزیزان می باشد

و هر جایی اشکالی دارد بخاطر اسرار بنده برای انتقال حس اصلی شعر بوده است ...

.