چهار کوته سروده

چهار کوته سروده

1.

از آن زمان که

هرز علف های فلسفه را

چریده اند

دیگر شیر نمی دهند

گاوهای مکتب پوچ گرایی

2.

هزاران درخت نورانی

در شهرها کاشته ایم

تا فراموش نکنیم

خدایی را

که روزی با انسانی سخن گفت

3.

اعتماد به نفسم را

جا گذاشتم

 روی پیشخوان مغازه

کنار دسته ی شکسته ی عینکی

که انسان های دور و برم را

زیر چشمی می پایید

4.

از یاد برده ام

تمام نام هایی را

که آموخته بودم

حتی به یاد ندارم

سیب بود یا گندم

چه خاک دامن گیری دارد زمین...

دوست هنرمندم نام و نام خانادگی خودرا تکمیل نمائید .مدیریت سایت