تب انتظار

تب انتظار

فاصله ها چه دوراند و لحظه هایمان چه درد آور

خزان چه بی رحمانه در شکوفه هایمان اسب میدواند

و غروب غربت چه ناباورانه وجودمان را در خود میبلعد

پرستوها در این فصل هجرت چه فخر میفروشند

فخر به من و تو

من بی تو توی بی من

و خاطره های بی ما

قلب هایمان چه عاصیانه درغبارجدایی من وتو پژمرده شده اند

و دستی نیست تا نوازششان کند

پیکرمان شلاغ دردآورغریبی را حس میکند

و خورشیدمان اسرات دلگیرسکوتمان را میگرید

واین گریه ی خورشیدمان چه دردآور است

میدانم خسته ای افسرده و غمگینی

در خلوت خاطره هایت آه میکشی

میدانم این دو رنگی ها فرسوده ات کرده

و تب تند انتظار در وادی غم ها رهایت ساخته

میدانم حجره ات در شلیک یک فریاد به خود میپیجد

و سکوت یکه تاز میدانت شده

اما ای دوست...

چه گویم که خود گرفتارم

گرفتار این زنجیر وحشی غربت

اسیر خاموشی این زهر کشنده

که مارا محکوم کرده

محکوم به ماندن و سوختن

عزیزم وجدانم در اندوه تو مرثیه میخواند

و قلبم ناخداگاه به غم هایت آمده

و اشکهایم در حسرت اشکهایت پلک هایم را آزرده اند

بیا مرا ز زانوی غم بردار

بیا در افق پرواز کن و بر غم های دیرنه ات لبخند بزن

بایک طغیان این لجام گسیخته ی غربت را تازیانه زن

بخند ای دوست و به آسمان بنگرکه هنوزآبی است

به دفتر خاطره هایت نگاه کن

که هنوز آرام و دلنواز به تو مینگرد

فریاد کن و به فخر بی دلیل انسان ها لبخند بزن

بیا تا برویم در آغوشمان را به روی خنده هایت بگشاییم

از سرزمین شکوفه هایت بذر بگیریم و در خاک غنهایمان بیافشانیم

تا دوبار شاهد سرود باشیم

و ترانه ی عشق و امید را سر دهیم...